Περίοδος εκπτώσεων....

 Γράφει ο  Μάρκος Δεληγιάννης

Σκίτσο από την Εφημερίδα των Συντακτών

Τούτες τις μέρες της ιδιότυπης κατοχής που ζούμε, τα λόγια τα μάταια, τα τετριμμένα, μας έχουν αφόρητα κουράσει. Στις μέρες μας, έτσι όπως ξέπεσαν οι άνθρωποι κι οι ιδέες, δύσκολα κανείς ξεχωρίζει πίσω απ’ τις λέξεις τις ηχηρές, τις βαρυφορτωμένες προτάσεις με στολίδια φτηνά, ποιος είναι φίλος, ποιος εχθρός. 

Άβουλοι θεατές εμείς, παρακολουθούσαμε το γκρέμισμα των ειδώλων, τον ακρωτηριασμό των αγαλμάτων, την πυρπόληση των ναών. Έτσι που γινήκανε τα πράγματα, κανένας δεν ήξερε κατά που να στρέψει. Βέβαια οι καταφερτζήδες, οι καιροσκόποι, οι αριβίστες, εύκολα προσαρμόστηκαν. Βάλανε πάλι τα γιορτινά τους. Φόρεσαν τη μάσκα του λακέ και κατέβηκαν στο παζάρι των συνειδήσεων. Δεν κόπιασαν πολύ. Οι αγοραστές πάμπολλοι στην πιάτσα. κι οι τιμές συμφερτικές. Άρχισαν κιόλας να διαλαλούν την πραμάτεια των καινούργιων αφεντικών. Τρεχάτε! Όλα ξεπουλιόνται! Ο ήλιος, ο αγέρας, το νερό, οι ακρογιαλιές, τα ποτάμια, οι λίμνες, τα δάση, τα αεροδρόμια, όλα στο σφυρί. Περίοδος εκπτώσεων. Το αφεντικό τρελάθηκε. Η αγορά, όπως αναμενόταν, γέμισε τυμβωρύχους – οι βαρύγδουποι κοινωνικοπολιτικοί αναλυτές των τηλεπαραθύρων, τους ονομάζουν, επενδυτές. 

Οι παμπόνηροι δικολάβοι, αφού άλλαξαν και των δρόμων τις ονομασίες, ανέλαβαν την υπεράσπιση των επιδρομέων. Άρχισαν κιόλας, να κτίζουν ναούς καινούργιους στη θέση των παλιών. Πλαστογραφούν την ιστορία. Τυπώνουν βιβλία με ψεύτικες σελίδες. Διατυμπανίζουν, πως για τις δύσκολες ημέρες που τώρα, βαρυγκωμώντας, περνάμε, φταίει η εμμονή αυτών που δεν συνετίστηκαν, κι είναι κάμποσοι αυτοί, όλοι τους καλοβαλμένοι. Βλέπεις, αυτοί δυσανασχετούν, διαμαρτύρονται, ονειρεύονται, ερωτεύονται, ελπίζουν, προσδοκούν τον ερχομό καλλίτερων θεών, καλλίτερων ανθρώπων. Τώρα άλλοι θ’ αποφασίζουν για μας, άλλοι θα μιλούν για λογαριασμό μας. Καμιά σκοτούρα δεν θα κουράζει το μυαλό μας. Εμείς απόντες από όλες αυτές τις διαδικασίες, μόνο θ’ ακούμε τις κατηγορίες μας, τις καταδίκες μας και θα κύπτουμε τον αυχένα ευπειθώς. Ξενιτεμένοι μέσα στη χώρα μας. Αποξενωμένοι από τις φιλίες και τις συνήθειές μας, αδιάφοροι κι αφελείς τρυπώσαμε στου φόβου το ενδιαίτημα. Κάποτε πιστέψαμε στου πολίτη το χρέος και την ευθύνη. Τώρα αναρωτιόμαστε, μήπως έτσι είναι η ζωή; Νόμος α<παράβατος που όλα υποτάσσονται; Όλα περνάνε, γερνάνε, φτηναίνουν; Όχι, φίλε μου, τώρα που τα φαιά φαντάσματα του παρελθόντος κάνουν την εμφάνισή τους στις γειτονίες μας, στην καθημερινότητά μας, κηρύσσοντας μίσος και θάνατο, άλλος δρόμος δεν υπάρχει: Επαγρύπνηση, περιφρούρηση, διαφύλαξη της ελπίδας. Ίσως να νοιώθεις κούραση. Τόσες μάχες δόθηκαν. Κουράστηκες πια. Ναι όμως, πίσω από τα ψιμύθια που προσφέρουν της Ρώμης οι εντολοδόχοι. Πίσω απ’ τη φλυαρία περί νέων συμβολαίων, κρύβεται η κοροϊδία, η λεηλασία των ελπίδων, ο γέρικος αμοραλισμός, η τυφλή βία, οι φαιές στολές που σκορπούν το θάνατο. Στη ζωή δεν συμβαίνει ό,τι και στα παραμύθια. Μην περιμένεις, αφελή ιθαγενή, την κραυγή του αθώου παιδιού να σε σώσει, καθώς θα κραυγάζει: Ο βασιλεύς είναι γυμνός! Κι όμως όλοι τον βλέπουμε. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό, όμως σκύβουμε την κεφαλή μας και οι πραίτορες παρελαύνουν. Υπόσχονται –αυτό τίποτα δεν κοστίζει – επενδύσεις πάνω στο κύμα, παλάτια στην άμμο. Εργασία ανασφάλιστη στους νέους, πανεπιστήμια κλειστά για τους ιθαγενείς, νοσοκομεία – εικόνες από την κόλαση του Δάντη. 

Κι, εσύ πολίτη άβουλε, μοιραίε, τι προσμένεις; Σήκωσε το κεφάλι και ατένισε του ουρανού το γαλάζιο. Φώναξε! Κάθε κραυγή σου μια σαϊτιά είναι, στων υαινών την σύναξη. Σκέψου πόσα παιδιά ανύποπτα κομματιάζονται στις ανυπεράσπιστες πλατείες. Σκέψου πόσοι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα ένα ηλιοβασίλεμα να χαρούν. Να παίξουν στην κιθάρα τους μια μελωδία, καθώς ένα άστρο θα ταξιδεύει στου ονείρου την ρότα. Αναρωτήθηκες, ποτέ, σε πόσους απαγορεύεται να σκύψουν πάνω από ένα κόκκινο στόμα για ν’ ακούσουν το ψιθύρισμα του μέλλοντος; Καιρός, φίλοι μου, να τραγουδήσουμε με σιγανή μα καθάρια φωνή τις πολύχρωμες ημέρες του μέλλοντος. 

Μάρκος Δεληγιάννης