Στον ΟΤΕ της Ραφήνας έγινα μάρτυρας στο δάκρυ μιας μεγάλης γυναίκας που εκλιπαρούσε για κάποιο πακέτο φρυγανιές και λίγα μπισκότα!!!

 Dimitris Mpolsevikos 

ΡΑΦΗΝΑ

Στον ΟΤΕ της Ραφήνας που πια την διανομή των τροφίμων κλπ την ανέλαβαν ΜΚΟδες,υπάρχουν ελάχιστα πράγματα διαθέσιμα. Οι μεγαλοεταιρείες το έκαναν το χρέος τους και τελείωσαν! Οι εθελοντές έφυγαν για διακοπές ( όπως ειπώθηκε) μην χάσουν κι όλο τον Αύγουστο ...άλλωστε ο ντόρος έγινε,οι φιλάνθρωποι όσα είχαν να δώσουν (πριν λήξουν) τα έδωσαν,τώρα.....παπαλα!

Σήμερα στις 1 το μεσημέρι ήμουν μάρτυρας στο δάκρυ μιας μεγάλης γυναίκας που εκλιπαρούσε για κάποιο πακέτο φρυγανιές και λίγα μπισκότα!!!!....

Στα ράφια μόνο κωλοχαρτα,σερβιετες,μωρομάντυλα,Αζαξ και....κονσέρβες τόνου!

Σας προκαλώ

Ελάτε να τα δείτε!

Τα σπίτια με τα καμένα παράθυρα χάσκουν ακόμα προσμένοντας την..... βοήθεια!

Πλησιάζει ο χειμώνας.... και το μαύρο από τις πατούσες μου όσο και να τις τρίβω δεν λέει να φύγει!

Όταν κυκλοφορώ στην περιοχή βλέπω κι άλλες ανθρώπινες φιγούρες να αργοσαλεύουν στα χαλάσματα προσπαθώντας κάτι να συμμαζέψουν!.....δεν έχουν που αλλού να πάνε

Έρχεται χειμώνας....αυτές τις μέρες φυσάει ουρλιαχτό........

Η φωνή της κυρίας στα αυτιά μου....

σας παρακαλώ ,λίγες φρυγανιές έστω..τα έχασα όλα.

Έρχεται χειμώνας

Κάποιοι αφού δάκρυσαν....αφού είπαν ένα: πωπωωωω.......δεν αντέχω να βλέπω τα καμένα ......ανθρώπους ζώα,δέντρα,σπίτια,

έβαλαν μερικά ρούχα στο σακ βουαγιάζ τους και πήγαν λίγες μέρες διακοπές!

Είναι αυτοί που χωρίς αιδώ αναρτούν τα τοπία τους και τις φεγγαραδες εδώ μέσα!

Έρχεται χειμώνας ....κρύο και πείνα ..

Κι εγώ κρατάω αντοχές

προσμένω με υπομονή

την μέρα που οι απελπισμένοι θα δαγκώνουν τα λαρύγγια των ακόμα βολεμενων

και δεν με νοιάζει

Ναι

δεν με νοιάζει ακόμα κι αν είναι αθώοι!

Η σιωπή των αμνών.......

της Ρίκας Βαγιάννη: "Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Σκάσε και κολύμπα"

Kyriakos Gkikas

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ

Εις μνήμην της δημοσιογράφου Ρίκας Βαγιάννη

                     Ρίκα Βαγιάννη               

"Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Σκάσε και κολύμπα" της 

«Ήμουν γερό σκαρί. Κάποτε. Τώρα, έχει μείνει μόνο το τσόφλι μου, να παραδέρνει στον μανιασμένο ωκεανό του κόσμου. Χωρίς τιμόνι, χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο -χωρίς καν μια φωτοβολίδα να εκτοξεύσω στον ουρανό, να δώσω το στίγμα μου, να με βρει ένας ξαδελφάνθρωπος να με σώσει. [...] Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να σωπάσω τώρα- για να θυμηθώ τις οδηγίες: πρώτα, πρέπει να σταματήσω να κλαίγομαι και να καταριέμαι τσιρίζοντας τον σιχτίρη τον καπετάνιο, τον καιρό, το καρνάγιο που με πέταγε και τη μοίρα μου τη μαύρη.

»Και μετά αρχίζει το δύσκολο -να χαμηλώσω το volume απ' έξω. Τη βοή των ανέμων, τους φρικτούς τριγμούς που έρχονται από τα αμπάρια και τα στεγανά των σπλάχνων μου, καθώς τα έγκατα των υδάτων διεκδικούν τον αφανισμό μου. Θέμα ζωής και θανάτου, λοιπόν να καταφέρω να ισορροπήσω πάνω στο 'και' μιας φράσης. Τρία γράμματα, τρία σανίδια για να φτιάξω τη σχεδία. Πάνω στο κάπα γέρνω, πάνω στο γιώτα βουλιάζω, αρπάζομαι από το άλφα, την αγκαλιά της απελπισίας. Απουσία. Άλλος, κανείς.

»[...] Μια στιγμούλα σωπαίνω και -θαύμα- γαληνεύουν όλα. Εξαφανίζεται η βουή των κυμάτων, σταματούν τα σφυρίγματα των ανέμων. Οι τριγμοί, ο αλαλαγμός και οι θρήνοι, ήμουν όλα εγώ. Εγώ το καράβι κι ο επιβάτης, εγώ το πλήρωμα κι ο ναυπηγός. Εγώ είμαι ο απέραντος ωκεανός -κι ο κόσμος ένα κούφιο τσόφλι εντός μου. 'Εγώ είμαι η ρωγμή;' ρωτάω με φωνή σιγανή σαν ανάσα νεογέννητου κι ο ανεπαίσθητος ψίθυρός μου δονεί τους γαλαξίες.

»Σπρωγμένη από μια ακατανίκητη δύναμη, εκτοξεύομαι από τον πάτο της απελπισίας μου ψηλά, προς τα αστέρια, μια ολόλαμπρη φωτοβολίδα συμπυκνωμένης παπαρολογίας. Στο δρόμο προς τα κάτω, διασταυρώνομαι με τα απόβλητα του συναδέλφου Πάουλου Κοέλιου: 'Εσένα, τι σου είπε το Σύμπαν;' προλαβαίνει να με ρωτήσει, πριν διαλυθούμε κι οι δυό σ' ένα σύννεφο μπουρδόσκονης.