Τι να πω στην κοπέλα απ’ το Σισμανόγλειο;
Κατά την πολυήμερη παραμονή μου στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο, συζητώντας με πολλούς ασθενείς, συγγενείς και φίλους, γιατρούς, νοσοκόμους, βιολόγους, ιατρικό προσωπικό και διοικητικούς υπαλλήλους, για την πολιτική κατάσταση, ένιωσα την αγωνία, την απογοήτευση και την ανασφάλεια που είναι διάχυτη στην κοινωνία μετά από μία σύντομη περίοδο προσμονής και ελπίδας για κάτι διαφορετικό, για μια στροφή, όχι εύκολη αλλά αποφασιστική, σε μια αδιέξοδη πορεία.
Βγήκα σοφότερος από ένα νοσοκομείο που οι εργαζόμενοι δίνουν τα ρέστα τους για την εύρυθμη λειτουργία του, με μειωμένους μισθούς και με φανερή έλλειψη χρήσιμων και κρίσιμων υλικών. Είδα γιατρό με γάντια μιας χρήσης που περίσσευαν από τα δάχτυλά του γιατί υπήρχε έλλειψη στα μεγέθη, είδα επιδέσεις χειρουργικών τομών με πολλές αυτοκόλλητες ταινίες μινιόν επειδή δεν υπήρχαν μεγάλες, άκουσα διαμαρτυρίες για σοβαρότερες ελλείψεις στα χειρουργεία και έμενα σιωπηλός κάθε φορά που ένας εργαζόμενος μιλούσε για την υποβάθμιση των συνθηκών λειτουργίας των κλινικών και την επιδείνωση της προσωπικής του κατάστασης. Σιωπηλός, γιατί, τι θα μπορούσα να πω σε μια σαραντάχρονη κοπέλα που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, καθαρίζοντας τους θαλάμους και τις τουαλέτες του νοσοκομείου, εφτάωρο, 26 μέρες το μήνα, με μισθό 360 ευρώ; Μια κοπέλα, που αλλάζει τρία λεωφορεία το πρωί και τρία το βράδυ, ανησυχώντας, μην τυχόν και χάσει τη δουλειά της επειδή ψήφισε Όχι στο δημοψήφισμα; Που είχε πιστέψει σε κάτι καλύτερο;
Και τώρα, που δώσαμε ελπίδα σε τόσους ανθρώπους χωρίς στον ήλιο μοίρα, τι θα τους πούμε με το Μνημόνιο, σύντροφε; με ρώτησε ένας συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ που είχε χάσει τον αέρα του.Κι εγώ, τι να πω; Να προσπαθήσω να τους ξεγελάσω ή να τους παρηγορήσω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου